دنبال شعرى از حافظ مى گشتم. روى گوشى آيفون برنامه چند ديوان از جمله حافظ را دارم. رفتم سراغ برنامه و جستجو كردم كه زلف بر باد مده تا...
قفل كرد. دوباره، سه باره... نا اميد شدم و رفتم حافظ به خط كيخسرو خروش رو كه بيست و پنج سال پيش خريده بودم برداشتم و... تا ندهى بر بادم/ ناز بنياد مكن تا نكنى بنيادم.
در حال خواندن بودم كه تلفن زنگ زد و من رفتم به جواب. برگشتم ديدم بند آيفون رو به عنوان چوب خط گذاشتم لاى كتاب. خنده ام گرفت. اول به درد نخورد بعد تغيير كاربرى داد و عين يخچال هاى قديمى كه كمد ميشدند به درد ديگرى مرهم بود. البته آيفون نجيبه و مثلا همين پست رو باهاش نوشتم به راحتى. كلا آدم بايد انعطاف پسند باشه
کلا وسیله هایی که به دست ایرانی جماعت می افتن باید انعطاف پذیر باشن و باید قدرت افزایش کارایی داشته باشن :دی
پاسخحذف